Zolang de mens gedacht heeft, al héél lang voor het filosofisch denken in de mens gestalte aannam - onder andere onder Thales van Milete en Pythagoras - heeft de mens tot op de dag van heden steeds getracht een tip van de sluier op te lichten, die de mysteriën van het leven in zich verborgen hielden.

Alreeds Ammonius Saccas, hoofd van de Alexandrijnse school, de grote leermeester van Plotinus, wijst op een stukje tijdloos, eeuwig voortschrijdende evolutiewijsheid, die men ook al in die tijd had omtrent de weg, die de mens met héél véél vallen en weer opstaan moet afleggen, in moeizame levenssegmenten, in lange hemel-aarde-zielereizen, om de wet van de Liefde met hart en ziel te leren vervullen.

In ieder van ons leeft, als een rots der eeuwen, een steeds weer oplichtend archetypisch bewustzijnsweten, een diep heimweevol ingeschapen verlangen het Goddelijk leven in zich en rondom zich in haar diepste betekenis te kunnen gronden en doorgronden.

Op allerlei wijzen tracht de mens dan ook met dat hoogste in zich in verdiepende zin in contact te komen, om vandaaruit die innige band die dit hoogste in hem/haar met het Alwezen verbindt te bestendigen en zodoende blijvend binnen de Bron van Alle Leven zich met al wat leeft in liefdevol mededogen en medeleven te verbinden. In ware vertikaal en horizontaal gerichte God-Mens relaties.

Zo leren wij vanuit die ontmoetingen en ervaringen ons levenslesmateriaal een gerichte, waardevolle grondslag te geven, want vanuit dat aangereikte gegeven weten wij dan dat wij nimmer iets scheppends, iets werkelijk creatiefs kunnen volbrengen, als wij aan het lijden van de mens naast ons geplaatst voorbijgaan.

Het schouwen van zichzelf in God en medemens, in Gods beeld geschapen, houdt eveneens in dat de wezenlijke verwantschap tussen de schouwende mens en de geschouwde God weer iets meer in offerbereidheid naar de omgeving, creatieve toepassingen gaat krijgen. Niemand kan namelijk iets van de vaststaande gegevens zien én ervaren zonder daar, in loslatende overgave, aan gelijk te worden.

Ons menselijk hart is daarbij steeds weer de toegangspoort tot werkelijk innerlijk leven in God en mens.

Het ontsluiten van de mysteriën van het innerlijk leven en beleven van de mens en zijn terugkeer in de Goddelijke Al-Ene-Bron dient dan ook steeds in al ons denken, voelen, willen én handelen centraal te staan.

Een dergelijke onzelfzuchtige gerichtheid in het dagelijks naar buiten treden kan ons brengen binnen een inwijdingsvolheid, waarin het Hoogste Arcanum, het Hoogste Geheim, het mysterie van God, trapsgewijze weer iets verder in ons tot zicht en inzicht wordt gebracht.

Dat is een voortdurend zich begeven in on-rust, het diep menselijke weten, dat het scheppingsveld, op de plaats waar wij vanuit ons zielebewustzijn zijn gesteld, een voortdurend voortschrijdend bewegingsveld is, waar momenten geboren worden en weer sterven en waar slechts de essentie uit meegenomen kan worden in onze innerlijke levensbagage.

In logion 50 van het Evangelie naar Thomas zegt de levende Heer:

Ons leven in het voortgaande nu is dan zoals Henoch dit ervoer een wandelen met God, met daarbinnen een bereid zijn met open, lege handen het totaal onverwachte tegemoet te treden, de noodzakelijke stap in het ongeziene. Met andere woorden "voor U in ootmoed, met U in geloof, in U in stilte".

Toch is het kleinmenselijkerwijze gesproken niet zo eenvoudig om in de dagelijkse praktijk van het leven, in al de levensgebeurtenissen die ons in handen worden gelegd, bewust deelnemer en deelhebber te zijn en er volmondig binnen te existeren. Iets, als is het nog zo weinig, van de essentie te begrijpen, die ons soms in tijdloze Wijsheidsuitspraken worden aangereikt zoals: "Ik ben de altijd tegenwoordige" en "Waar ik ben zult ook gij zijn".

Als wij binnen die omhulling zover gekomen zijn, dat wij geen antwoord meer verwachten, zijn wij eindelijk zover gekomen, dat wij zó kunnen geven, dat de ander werkelijk kan ontvangen.

Innerlijke vrede, in vervolg op offerbereidheid in overgave aan het Grote Goddelijke Onbekende, maakt ons tot ongebonden, vrije voorbijgangers, die iets van het Al in zich en met zich dragen. Bij voortduring, ondersteund én geschraagd door onze beschermengel, met wie wij in een geestelijke echt verbonden zijn.

Leven na leven, zo leert ons ook onze unieke Kerk, met ons op weg, keert ons onsterfelijk zielebewustzijn terug in het Vaderhuis, ons zieletehuis, waar zetelt onze innerlijke meester in tijdloze wijsheidaanreikingen.

Het gelaat gewend naar het eigen geestelijk oosten: ieders Jeruzalem, de stad van de innerlijke mens-god gerichte vrede.

In de woorden van Onze Heer in het Evangelie naar Thomas: "Ken Hem die voor uw gelaat is, en wat verborgen is zal u onthuld worden, want niets is verborgen dat niet éénmaal openbaar zal worden gemaakt".

Wat het profane, openbare werk in onze kerkprovincie betreft, valt er, deels door de vakantietijd, deels door een mijnerzijds na het kerkcongres zich fysiek niet zo goed gevoelen en het ondergaan van een operatie, minder uit ons kerkelijk midden te vermelden.

Op 13 juni j.l. mocht ik in onze Naardense Kerkgemeente, toegewijd aan de Heilige Michaël en alle Engelen, aan onze zeer toegewijde subdiaken Pieter Standaar de diakenwijding toedienen en tijdens het bijzonder spiritueel geslaagde kerkcongres, te midden van diezelfde gemeente onze Rotterdamse altaarmedewerker Ronald Engelse de acolietwijding verlenen.

Daarna zijn mijn kerkelijke werkzaamheden, onder andere ook door deze operatie, stil blijven liggen. Tevens blijkt, nu ik dit schrijf, dat volgens de mij behandelende medici mijn fysieke weerstand nog niet optimaal is, waardoor ik in de komende weken, tot in september, minder intensief en dus actief in uw midden werkzaam zal kunnen zijn.

Met diepe ontroering breng ik, mede namens Frida, mijn warme gevoelens van dank aan u over voor de vele blijken van intens medeleven, die ik van velen van u, uit de gehele kerkprovincie en ook daarbuiten, mocht ontvangen in de vorm van schitterende kaarten, met vele handtekeningen, brieven, telefoontjes en mooie bloemen. In een tijd dat je je minder goed voelt, zijn zulke lieve blijken van oprechte belangstelling een geweldige opbeuring en straaltjes van licht.

Zoals u elders in dit tijdschrft kunt lezen, zal de 12e Algemene Bisschoppelijke Synode van onze Kerk gehouden worden in Engeland, en wel op het terrein van het All Saints Pastoral Centre, London, Colney, Hertsfordshire, van 11 tot en met 23 juli 2000. Hopelijk gaan wij daar met velen heen.

Hieronder treft u een groepsfoto aan van het huwelijk van onze internationale vicaris-generaal en regionaris van Australië, mgr. Ian Hooker. De kerkelijke inzegening vond plaats in Perth en werd geleid door bisschop James White. Op de foto ziet u bisschop Ian en zijn vrouw Carla (midden), haar zoontje Michael, bisschop James (links) en enkele getuigen. Bisschop Ian en zijn vrouw Carla zullen hopelijk volgend jaar ook naar Nederland komen.

Graag breng ik onder uw aandacht de serie lezingen van priester Wim van Vledder over tijdloze wijsheid in de Upanishaden en de Vrij-Katholieke kerk. De Upanishaden zijn teksten en verhalen die gebruikt werden in de mysteriescholen in India. In een schijnbaar eenvoudige vorm worden in die verhalen de meest wezenlijke vragen gesteld. Er worden ook antwoorden gegeven, maar het is niet zo eenvoudig die antwoorden te doorgronden. Alle elementen die steeds weer terugkeren in de Upanishaden vinden we ook terug in de universele, alomvattende en tijdloze leer van de Vrij-Katholieke kerk.

De lezingen worden gehouden op 12 september (God, transcendent en immanent), 17 oktober (God in de mens en in al wat leeft, beweegt en is) en 14 november (Eenwording met het goddelijk bewustzijn) telkens om 13.00 uur in de Haagse kerkgemeente. Voor nadere informatie kunt u bellen: 0182-372091.

Mag ik u tot slot nog wijzen op onze King’s Week in Naarden, die gehouden zal worden van 22 september tot en met 1 oktober 1999. Nadere toelichtingen kunt u eveneens vinden in dit tijdschrift. Ik hoop velen van u aldaar weer te mogen ontmoeten. In deze gewijde periode, opgenomen binnen het Lichtkrachtenveld van de Heilige Michaël en Zijn mede-Aartsengelen, ervaar je in je diepste wezen hoe de sluier tussen geest en stof héél ijl, héél transparant is, en dat het hart van ons mensen liefdevol is geklonken aan het kloppende hart van het ons alomvattende. Moge het een gezegende tijd worden, van ontmoeten én delen!