Wie bisschop Philip een beetje kent weet dat hij een hoge opvatting van zijn taak heeft. En dat is niet gering. Als hoofd van de Nederlandse VKK kan hij zich niet veroorloven een vergadering van Centraal Kerk Bestuur, Synode, redactie VK-Visie of Raad voor de Opleiding te laten lopen. Bij alle voorbesprekingen is hij betrokken en tal van zaken vereisen zijn bemoeienis.

Afgezien daarvan mag er wel eens aan herinnerd worden dat hij wekelijks in een of andere kerkgemeente zijn opwachting maakt, celebreert, wijdingen geeft, vormsels uitdeelt. Een regionaris is nooit vrij. Daarvoor alleen al verdient bisschiop Philip niet alleen ons respect, maar vooral onze dankbaarheid.

Tien jaar lang is hij de schijnbaar onvermoeibare spil van de kerkprovincie geweest. Een regionaris is niet uitsluitend celebrant, zielzorger en leraar, hij is ook bestuurder, scheidsrechter en als het nodig is advocaat, een duizendpoot dus met een opdracht, die soms te zwaar is voor een persoon. Dat hij dit werk desondanks met opgeheven hoofd en een ongebroken vertrouwen op de goddelijke leiding heeft verricht is reden voor grote erkentelijkheid.

Velen zullen hem graag een welverdiende hulde hebben gegeven, maar, geheel in de geest van zijn karakter, geeft mgr. Draaisma er de voorkeur aan zijn jubileum in stilte te vieren. Geen ophef dus, maar gewoon een eerlijke waardering voor een man, die onze kerk door een bijzonder moeilijke periode heen heeft geloodst. Immers, de ontkerkelijking greep als een epidemie om zich heen en ook de kritiek binnen de kerk was niet mals. De mens van deze tijd is kritisch en beschouwt zichzelf als mondig. Kerkleiders kunnen daar niet schouderophalend aan voorbijgaan. Dat verzwaart hun taak nog eens extra.

Het antwoord van bisschip Philip is naar onze mening altijd het juiste geweest. Hij beschouwt zichzelf als een ‘bisschop van het midden’, schuwt extremiteiten, houdt vast aan wat heilig is, maar is niet blind voor natuurlijke hervormingen. Terecht heeft hij in zijn tienjarig regionariaat het esoterisch karakter van de VKK behoed voor verval. In zijn bezielde predikaties sloot hij zich aan bij de mystieke aard van de gnosis en hij verloochende de theosofische grondslagen van de kerk nimmer. Hulde daarvoor.