De ziel uit haar verlangen naar haar bruidegom; de innig geliefde, gans andere, meest eigene.

Zoals aan de verre einder
De hemel de aarde omvat houdt en kust
Zo zoek ik u.
Maar zal ‘k u ooit vinden?

Laat me ooit in overgave
Mijn hoofd in uw schoot begraven.
Laat m’ in u verloren zijn.
En als mijn ik is weggeschonken,
Mijn zijn in uw Zijn verzonken
Laat me dan geboren zijn.

Mijn heilige liefste, beregen mij.
In diep onderwerpen geef ik mij.
En in het buigen voor uw wil
Zwijgt het opstandig willen stil.

Mijn liefste, mijn liefste, beregen mij.
In stille ootmoed geef ik mij.
En in volkome vereniging
Voltrekt zich deze zegening.

Mijn heilige liefste, beregen mij.
Als de aarde aan de hemel, zo geef ik mij.
En, weerloos onder u gestrekt
Wordt in mijn schoot een volk verwekt.

Dan staat uit mij op, dan breng ik voort
Een geslacht dat het teken heeft gehoord;
Dat marcheert op de stem van de verre trom
En het innerlijk antwoord: ik kom, God, ik kom.

Mijn liefste, wanneer ik me onder u leg
En bevrucht word, dan gaat weer dit volk onderweg.
Het zaad van ‘t eindloos godsverlangen
Heb ik in mijn schoot ontvangen.